در روزهاي 2 اوت و 4 اوت سال 1964 ميلادي ، دو ناوشكن آمريكايي مادوكس و ترنر جوي وارد آب هاي مرزي ويتنام شمالي مي شوند. آمريكايي ها ادعا كردند كه از خاك ويتنام شمالي به سوي اين ناوشكن ها شليك شده است (سال ها بعد ، كاركنان اين دو ناوشكن اين ادعا را تكذيب كردند). حادثه خليج تونكن اين بهانه را به ليندون جانسون داد كه علي رغم حضور هزاران مشاور نظامي آمريكايي در خاك ويتنام جنوبي ، علنا با ويتنام شمالي وارد جنگ شود. از روز 4 اوت سال 1964 ميلادي ابتدا حملات هوايي آمريكا عليه مواضع ويت كنگ ها در خاك ويتنام جنوبي آغاز شدند. ليندون جانسون در روز 7 اوت از كنگره آمريكا اختيارات كامل براي مداخله نظامي عليه ويتنام شمالي را كسب كرد. اعزام صدها هزار سرباز آمريكايي به ويتنام جنوبي آغاز شد. در اوج دوران جنگ ويتنام بيش از 500000 سرباز رسمي ارتش آمريكا در ويتنام جنوبي مستقر بودند. پس از صدور دستور بمباران هوايي گسترده خاك ويتنام شمالي آمريكايي ها اميدوار بودند با اين بمباران ها چريك هاي ويت كنگ و نيروهاي ويتنام شمالي كه در خاك ويتنام جنوبي مي جنگيدند را از رسيدن تجهيزات نظامي و سوخت محروم كنند. اما آنها هرگز موفق نشدند كه مسير مشهور «هوشي مين» كه از طريق آن نيروها و تجهيزات از شمال به جنوب ويتنام مي رسيدند را قطع كنند. به اين ترتيب در روز 7 فوريه سال 1965 ميلادي ، ليندون جانسون ، رئيس جمهور ايالات متحده با توسل به يك بهانه واهي دستور بمباران گسترده خاك ويتنام شمالي را صادر كرد. اين سرآغاز يك چرخه جديد مرگبار در جنگ اعلام نشده آمريكا عليه ويتنام شمالي بود كه هرگز نتوانست علي رغم صدها هزار سرباز و تفوق نظامي در آن پيروز شود.